ریشه کد گذاری ناتو را باید در آمریکا جستجو کرد، آنجایی که ارتش این کشور پس از جنگ جهانی دوم متوجه عدم وجود سیستمی مناسب برای شناسایی اقلام موجود در انبارهای خود شد.
ارتش ایالات متحده برای تحقق اهداف خود انبارهایی با موجودی کالاهای گسترده و متنوع ایجاد کرده بود لذا نیاز به برنامه ای برای مدیریت این انبارها را احساس می کرد. این امر در ایالات متحده سبب ایجاد سیستم طبقه بندی موجودی فدرال ایالات‌متحده (FSC) شد.
بر اساس این سیستم تمام تولید کنندگان می بایست اطلاعات کامل محصول خود را به همراه آن ارائه کنند، این اطلاعات در یک شبکه جامع ثبت شده و سیستم یکپارچه اطلاعات را ایجاد می کردند.
در سال های بعد پس از تشکیل پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) کشور های عضو نیاز پیدا کردند تا سیستمی برای مشخص کردن موجودی های خود ایجاد کنند، برای این کار از سیستم طبقه بندی فدرال ایالت متحده به عنوان الگو استفاده کرده و سیستم کد گذاری ناتو را ایجاد کردند.
سیستم کدگذاری ناتو به کشورهای عضو اجازه می داد تا در هزینه های کنترل موجودی صرفه جویی کنند و اطلاعات کاملی از کالا های مورد نیاز، موجودی آن ها و مبدا آن ها داشته باشند.
این سیستم به مرور زمان توانمندی‌های خود را نشان داد و کشور های زیادی خواهان استفاده از آن شدند. امروزه بسیاری از اقلام تولیدی در دنیا به این روش کد گذاری می شوند و اطلاعات آن ها در یک شبکه جامع اطلاعاتی ثبت می شود. این سیستم کدگذاری یکی از محبوب ترین انواع سیستم های کدگذاری است.
سیستم کد گذاری ناتو (NSC)
به دلیل گستردگی کالاها، ایجاد کنندگان این سیستم اقدام به ایجاد گروه ها و دسته هایی به صورت کلی کرده‌اند. هر گروه از کالاها بر اساس مشخصات فیزیکی و کارایی مورد نظر به گروه هایی شده و در هر گروه نیز زیر دسته هایی برای تقسیم مجدد اقلام وجود دارد. در این سیستم به هر کالا یک کد 13 رقمی اختصاص می یابد. 4 شماره اول که بر اساس ساختار موجودی فدرال ایالات متحده ایجاد شده طبقه بندی و گروه کالا مشخص می شود. 9 رقم بعد به عنوان شماره شناسایی اقلام ناتو (NIIN) کشور سازنده و شماره سریال منحصر به فرد کالا را مشخص می کند.
دلایل ایجاد سیستم کد گذاری ناتو
با تعیین کد 13 رقمی برای هر کالا و جمع آوری تمامی کدها بانک اطلاعاتی جامعی ایجاد می شود که می تواند مورد استفاده هر یک از اعضا قرار بگیرد. به عنوان مثال هر یک از کشورهای عضو در این پیمان که محصول خاصی را تولید می کند، با استفاده از این بانک اطلاعاتی می تواند میزان موجودی کل محصول خود را در تمامی کشورهای عضو رصد کرده و بر اساس آن برنامه ریزی کند. ضمن اینکه در مواقع بحرانی مانند وقوع جنگ میزان موجودی هر کالا در کل سیستم مشخص است و هر یک از اعضا می تواند آن را از سیستم درخواست کند.
گسترش سیستم NSC
سیستم کد گذاری ناتو باعث ارتباط موثر کشورهای عضو این پیمان شد و در پی آن روابط کشورها خارج از چارچوب نظامی نیز پیشرفت زیادی کرد، از این رو به مرور دیگر کشورها نیز به منظور برقراری ارتباط موثر با اعضای این پیمان پیشنهاد استفاده از این سیستم کد گذاری را ارائه کردند. کشورهایی چون برزیل و آرژانتین، کشورهای حاشیه اقیانوس آرام و کشورهای عضو معاهده ورشو سیستم کدگذاری ناتو را استفاده کرده و مورد حمایت اعضای آن درآمدند. این حمایت در زمینه مسائل اقتصادی و گسترش روابط تجاری به منظور گسترش بانک اطلاعاتی موجود ایجاد شده و نتایج موثری برای اعضا ایجاد کرده است.
مراحل استفاده از سیستم کد گذاری ناتو
کشورهایی که قصد استفاده از سیستم ناتو را دارند به دو دسته مورت حمایت و حمایت نشده تقسیم می شوند. کشورهای حمایت شده به طور مستقیم با ناتو تفافقنامه امضا می کنند در حالی که کشور های حمایت نشده با یک یا چند کشور حمایت شده توافقنامه هایی به منظور تبادل اطلاعات امضا می کنند. پس از درخواست استفاده از سیستم NCS کشور مربوطه تعدادی کد دریافت می کند که از آن برای کد گذاری اقلام خود استفاده خواهد کرد ودر ضمن امکان استفاده از بانک اطلاعاتی جامع را خواهد داشت.
AC/135 نهادی است که برای گسترش سیستم NCS ایجاد شده و برنامه های حمایتی را از کشورهای درخواست کننده اجرا می کند. این نهاد مسئول امضای توافقنامه با کشور های درخواست دهنده است.
پس از امضای توافق نامه، دو طرف در قبال یکدیگر مسئولیت هایی را قبول می کنند. به عنوان مثال کشور حمایت شده می تواند بنا بر زیرساخت های خود و در صورت عدم توانایی کدگذاری موجودی اقلام خود، از یکی از اعضای ناتو درخواست انجام این فرایند را بکند. همچنین در صورتی که قصد روابط با کشوری غیر عضو را داشته باشد می تواند از ناتو درخواست کدهایی برای کد گذاری اقلام کشور غیر عضو را داشته باشد، در مقابل نیز تعهد داده تا از سیستم NCS برای کد گذاری اقلام خود استفاده کرده و اطلاعات مورد نیاز را برای ثبت در بانک اطلاعاتی ارائه کند.
انواع حمایت های صورت گرفته از سوی AC/135
برای انجام کامل سیستم NCS، AC/135 خود را موظف به ارائه حمایت هایی از کشورهای درخواست کننده می داند. این حمایت ها در دو دسته و بر اساس کشور درخواست کننده ارائه می شود.
دسته اول: در دسته اول حمایت هایی برای کشورهای فاقد سیستم کد گذاری اعمال می شود. در این دسته کشورهای حمایت شده می توانند درخواست کدگذاری اقلام تولیدی در کشورهای ناتو یا کشورهای دسته دوم را بکنند و همچنین از هر یک از آن ها درخواست ارائه کد برای کد گذاری اقلام خود را بکند.
کشور دسته اول به بانک اطلاعاتی دسترسی خواهد داشت ولی برای قرار گرفتن در جایگاه تصمیم گیری و شرکت در سیستم مدیریت باید به کشورهای دسته دوم وارد شود. برای ورود به کشورهای دسته اول، کشور مورد نظر باید درخواست پیوستن به سیستم کد گذاری را ارائه دهد و منتظر تصمیم نهایی AC/135 در مورد این تقاضا باشد.
دسته دوم: حمایت های دسته دوم برای کشورهایی است که سیستم NCS را به طور کامل اجرا می کنند. در این حالت کشور ها از مزایای بیشتری برخوردارند، به عنوان مثال در این حالت کشورهای ناتو و حمایت شده خود را به عنوان کاربران اقلام کد گذاری شده توسط کشور دسته 2 ثبت می کنند و داده های کد گذاری شده آن ها در مرجع اصلی اطلاعات ثبت می شود.
- ۰۰/۰۷/۲۲